Zainteresowania Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego teatrem siegają lat międzywojnia, kiedy to poeta miał za sobą okres terminowania w teatrze Reduty, kilka napisanych i zniszczonych sztuk — komedii i dramatów. Wspomnieć należy o paru przekładach arcydzieł dramaturgii światowej, od Szekspira poczynając. (…)

Najmniejszy Teatr Świata nie wziął się więc z pustki. Poprzedziły go poważne studia nad specyfiką dzieła teatralnego. Ale trzeba od razu powiedzieć, że Gałczyński nigdy nie próbował podporządkować swojej przebogatej wyobraźni i wrażliwości jakimkolwiek ustalonym rygorom. Przeciwnie — chętnie je łamał, omijał. Może więc i ta niesforność zadecydowała o magicznej wciąż sile tej małej scenki?

To wszystko prawda, myślę jednak, że żywe, trwające już ponad pół wieku zainteresowanie nią wzięło się w pierwszym rzędzie z możliwości tak mądrego, pełnego kpiny oglądu polskiej rzeczywistości, typowo polskich przywar, polskiej tromtadracji, narodowego zadęcia, słowem wszystkiego, czego nie znosił… Swoją walkę z polskim kołtuństwem ubrał w nowy, jakże gałczyński kostium. Nowa groteskowa familia poety — to świat dziwnych ludzi i jeszcze dziw­niej­szych zwierząt. Nestor angelologii, profesor Bączyński — to według samego poety

Angelologiae Motor,
Virginum Amator,
Nonsensibus Constructor,
Scurvysynus Maximus
.

Jest i poetka hermetyczno-sympatyczna, twór­czyni nowego prądu — „balkonizmu”, Her­me­ne­gil­da Kociubińska. I cudowne dziecko — Pie­kiel­ny Piotruś. No i zwierzęta: arcymądra Zielona Gęś i superpies wszechświata — Fafik.

Pierwsza Zielona Gęś pojawiła się na ostatniej stronie „Przekroju” wiosną 1946 roku. Opowiadała historię potwornego wujaszka, który wierzy w powrót generała z bronią w ręku, na białym koniu. A wtedy zniknie nuda i jajka stanieją… Gromów, jakie spadły na głowę autora z niczym nie sposób porównać. Wielu wówczas wierzyło w powrót generała…

Skandale Gęś wywoływała stale. Kisiel uważał ją za „bełkot”, Jan Kott za „gatunek dowcipu nader skomplikowany i trudny”. Zrozumiałe, że takie Gęsi jak Naród i ustrój, nie mogły się nigdy w druku ukazać! W końcu Najmniejszy Teatr Świata, decyzją zjazdu literatów, od lata 1950 roku przestał istnieć. Odrodził się po paru już latach dzięki wiernym czytelnikom, dla których stanowił skuteczną odtrutkę na socrealistyczną nowomowę. (…) Czasami ta, czy inna scenka trafiała jako cytat do innych znanych utworów (jak np. do Indyka Sławomira Mrożka).

Dziś Najmniejszy Teatr Świata przeszedł do klasyki. Jednocześnie nie przestał kpić z zakłamania, kołtuństwa, głupoty naszego życia w kończącym się stuleciu.