BALLADA O TRĄBIĄCYM POECIE
Mówią, że była panienka,
co miała na imię Ina.
Gdy chciała powiedzieć: „kocham”,
mówiła: „kokaina”.
Miała niebieską wstążkę
i niebieskiego kota.
Kot wąchał kokainę,
a Ina wąchała kota.
A był jeszcze jeden poeta,
co chodził na koturnach;
jak się urżnął, to zwykle mówił:
— Moja muza jest górna i chmurna.
Panienka ma oczy zielone,
jak najzieleńsza trawa.
Poeta cierpi na nerki
i nosi czarny krawat.
Kochał poeta panienkę,
panienkę imieniem Ina;
mówił: — Powiedz mi: „kocham”,
a ona: — Kokaina.
Wieszcz mówił: — Jako łódź złota,
ciągniona przez gołębie,
jesteś. — A potem w nocy
długo trąbił alembik.
I raz, a było wieczorem,
rzekł pisarz: — Nie bądź westalką,
a zresztą do twarzy ci będzie
na czarnym katafalku.
I zabił poeta panienkę
w zachodu amarantach,
i zabił ogromnym nożem
na tle obrazu Rembrandta.
Krajały niebo pioruny,
jak okrwawione noże.
Poeta uciął głowę
i wbił na długi rożen;
i smażył głowę panienki,
i zrobił twarz goryla.
Och, to było straszne!
Coś, niby nekrofilia.
(Kondukty kotów niebieskich
szły w średniowieczny tan.
A potem był świt bolesny
koloru b l e u m o u r a n t .)
„Cyrulik Warszawski” 1930 nr 2