TEATRZYK „ZIELONA GĘŚ”

ma zaszczyt przedstawić

„Siedmiu zakochanych staruszków”

Comediae personae:

STARUSZEK PIERWSZY
STARUSZEK DRUGI
itd.
oraz
IRONIA — postać allegoryczna
i KURTYNA — słynna kurtyna TEATRU „Zielona Gęś”

Akt I

STARUSZEK PIERWSZY:
Jestem staruszek pierwszy
i — choć oko się klei —
nocami kupy wierszy
piszę dla Dulcynei.

STARUSZEK DRUGI:
A jam staruszek drugi,
forsę tracę na kwiaty,
chciałbym z nią bugi-ugi,
niestety: reumatyzm.

STARUSZEK TRZECI:
Ja też bez żadnej ujmy
w te rzeczy tu się wkleję.

SIEDMIU ZAKOCHANYCH STARUSZKÓW:
(unisono)
Hej, golmy się! pudrujmy!
Kochajmy Dulcyneję.
(tańczą)

Akt II

IRONIA:
Zamiast w wygodnym łóżku
pić skrzyp albo w ogóle,
spójrzcie: siedmiu staruszków
dźwiga siedem prymulek.

SIEDMIU ZAKOCHANYCH STARUSZKÓW:
(z prymulkami w donicach staje pod balkonem Dulcynei)

SIÓDMY ZAKOCHANY STARUSZEK:
(nie wytrzymuje nerwowo tego napięcia, upuszcza i tłucze doniczkę oraz odchodzi na zawsze)

SZEćCIU ZAKOCHANYCH STARUSZKÓW:
(smutno, unisono)
Teraz zostało nas już tylko sześciu.
(tańczą i płaczą)

Akt III

PIORUN Z JASNEGO NIEBA W PIERWSZORZĘDNYM GATUNKU:
(mówi ludzkim głosem pod adresem staruszków zgromadzonych pod balkonem)
Za strojenie koperczaków…

STARUSZEK PIERWSZY:
O rany koguta!

PIORUN:
Za smalenie cholewek…

STARUSZEK DRUGI:
Proszę bardzo!

PIORUN:
Za te umizgi…

STARUSZEK TRZECI:
Z czekoladkami.

PIORUN:
Za niewczesne amory…

SZEćCIU ZAKOCHANYCH STARUSZKÓW:
(drżenie w kolanach, tiki i zgaga)

PIORUN:
Za farbowanie włosów…

STARUSZEK DRUGI:
(usiluje na próżno przywrócić naturalną barwę swoim kędziorom przez polewanie gtowy woda selcerską z podręcznego syfonu)

PIORUN:
Za te rzeczy…

SZEćCIU ZAKOCHANYCH STARUSZKÓW:
O!

PIORUN:
Ciach!
(ognistym zygzakiem uduchowią i umistycznia tych panów)

K U R T Y N A
(śpiew soprana z towarzyszeniem organów)
Dziadziusiów koniec łzawy.
Każdy to chyba powie.
Warcaby im! Nie baby!
Bijcie brawo, widzowie.

opada

1950